We zijn slechts een avond in Zenica. Vanavond op het programma: Holocaust uit Travnik en Gluha Doba (Def against Age). De eerste band, geïntroduceerd in het vorige hoofdstuk, speelt al een tijdje als wij binnen komen. Rockmuziek, moderne rock muziek, met (alweer) een extravagante zanger. We zijn er te kort om een werkelijk beschrijving te geven maar we beloven de band een volledig interview in een van de volgende nummers van de nieuwsbrief.
Daarnaast speelt Gluha Doba. Zij vertalen hun naam in hun logo. Def against Age. Deze band, die ik nu voor de tweede keer zie, doet me wederom versteld staan. Een groep met een backline zoals zoveel rock groepen. Bas, drums, 2 gitaren. Rete-strak en nooit vervelend.
Op de voorgrond staan vier rappers die in staat zijn de strakke en harde muziek naar de achtergrond te drukken. Drie jongens en een meisje (met prachtige stem) die een geweldig gevarieerd programma afwerken. De zaal, een sporthal, gaat uit z’n bol. En niet voor niets. Op de tribune zitten diverse ouders toe te kijken. Vanaf mijn plaats, voor aan het podium, kan ik niet zien of ze zich amuseren. Ik geloof niet dat ze de zinspelingen van de band (Blow it, M’fucker) begrijpen. Deze band is jong, brutaal en enorm creatief. Alleen de manager is er een van de oude stempel. Toch zou ik graag zien dat deze band een keer de mogelijkheid kreeg in Nederland te toeren. Ik ben ervan overtuigd dat zij velen versteld zullen doen staan met hun energieke uitspattingen, hun alertheid, hun schoonheid en hun onbescheiden kijk op de wereld. Soms denk je in een dorp, in een gat te zijn, te midden van de bergen, in een geïsoleerd land. Dan ineens sta je met alle ledematen volledig in moderne muziek. Hier is de wereld niet meer op z’n kop te zetten, en deze jongens (en meisje) schudden er flink aan.
Gluha Doba is te zien op internet en op deze sites. En eenieder die hen graag zou willen zien in NL dient dit even te laten weten. Het moet geregeld kunnen worden, zelf met een dergelijke manager.