Hague Appeal for Peace 1999
'Aan het eind van het Millenium', zo werd in de openingrede van de conferentie verteld, 'hebben we een nieuwe kans op vrede'. Er waren 7000 bezoekers op deze conferentie, mensen uit heel de wereld die kwamen kijken in hoeverre de nieuwe vrede mogelijk is en in hoeverre zij daar een steenje aan bij kunnen dragen. Voor mij persoonlijk was het een beetje vreemd omdat het mij overkwam als een 4 daags festival maar dan niet voor muziek of kunst maar voor de woorden.
Ik kwam op deze conferentie als begeleider van het Sarajevo Drum Orchestra. Een drumgroep die alle dagen tijdens de conferentie speelde, als muziekaal intermezzeo of als workshop ergens in het inmense congresgebouw (met dank aan War Child Amsterdam). Deze jongens waren er uit, in de grote wereld, terwijl ik me voelde alsof ik ergens in een Nederlandse buurt rondhing. Ik herrinner me nog dat ik tegen een van de jongens zei dat ik voorheen in een plaats werkte waar net zulke bronzen beelden gegoten werden als dat hier staan, en waar de ijzeren percussie instrumenten waarmee we speelden gemaakt werden. Ik hou van mensen die dergelijke dingen maken. Ik hou veel meer van mensen die met hun handen werken dan van mensen die met hun mond werken.
Op deze conferentie waren vele groepen en organisaties uit de gehele wereld vertegenwoordigd. In kleinere groepen spraken zij over onderwerpen als regional conflicten en conflictbeheersing, nucleare onderwerpen, wapen handel en distributie en dergelijke. Een Nederlandse krant sprak zelfs van een vredescircus.
Na vier dagen eindigde de conferentie en helaas was er tot die tijd niet echt veel in de media te lezen of te zien geweest. Er was een beperkt aantal hoogwaardigheidsbekleders die spraken. Desmond Tutu, aartsbisschop van Zuid Africa bijvoorbeeld. Verder kwamen de presberichten traag op gang.
Er werd erg veel genetwerkt. Persoonlijk werd ik meer en meer geintereseerd in de eindstatetement van de conferentie met betrekking op de huidige militaire activiteit in de wereld. Het moest toch een Appeal voor Peace worden…..
Deze eindstatement was de enigste manier om een statement te formuleren die verder gaat dan de netwerk activiteiten. Tijdens de eindstatement waren o.a aanwezig Sacirbey, de Bosnische ambassadeur bij de VN die een statement hield over de duivel Milosevic maar die ook verdienstelijk veel menselijke gevoelens benadrukte. Kofi Annan sprak steriele woorden. Toen kwam premier Kok die er slechts in slaagde verder te praten nadat hij een verschil had gemaakt tussen barbarisme en civilizatie, en dat verschil in oogenschouw nemend kan je stellen dat een bombardement acceptabel kan zijn. Uiteindelijk kwamen er twee jongeren van de organisatie post pessimists uit Belgrado en uit Pristina. Maar zodra deze jongeren begonnen te praten excuseerden zij zich dat hun vrienden uit Belgrado er niet bij konden zijn. Verder vertelden zij dat zij nooit meer onder Milosevic kunnen leven en dat er met hen nooit meer onderhandeld kan worden, wel dan? En de zaal schudde nee.
Met andere woorden, de eindverklaring van de Hague Appeal for Peace ondersteunde eigenlijk het bommentapijt dan de Nato Joegoslavie oplegt. Toen had ik mijn buik er wel van vol.
Er zijn niet veel mogelijkheden meer maar om te beginnen moeten de militairen terug naar de kazernes en uit de politiek. De politici moeten oplossingen vinden. Ik zou nog wel een bombardement kunnen accepteren of zelfs een actie met grondtroepen maar dan alleen als de VN er unaniem mee instemt onder voorwaarden die onvoorwaardelijk gesteld zijn door de VN.
Eventueel een versterking van de VN zelf zou nodig zijn omdat de recente geschiedenis heeft aangetoond dat de VN een stuk gereedschap wordt voor de wereldmachten inplaats van een trefpunt en discussie punt voor internationaal erkende staten. Echter, het is het enigste stuk gereedschap dat we hebben en daar moeten we zuinig mee zijn.
Ik mag hopen dat de energie die de bezoekers van de HAP hebben opgedaan verder verspreid wordt over de wereld. Ik mag hopen dat dit impact zal hebben want het is in mijn bescheiden mening toegedaan dat, in deze dagen van hightech verspreiding van informatie en informatie overdosis, een conferentie als HAP duidelijke en sterke impact moet hebben. Anders zou het de moeite en het geld niet waard geweest zijn. Bovendien zou ik niet opnieuw 50 jaar willen wachten voordat er een 'nieuwe kans op vrede' bestaat.

Wat zeg jij?