[West-Sahara] Aziza Brahim

[Frank]

Twee recensies van het optreden van Aziza Brahim in Nederland. Op de
bijgevoegde links staan mooie foto's. (Degenen die het gemist hebben
kunnen altijd nog de cd's kopen.)

  ----

Aziza Brahim betoverd
Van tabal tot feest in GROUNDS

    Bryan van Putten
    18 oktober 2014

Het beloofde van tevoren al een mooie avond te worden, maar wie vrijdag
17 oktober aanwezig was in het Rotterdamse podium GROUNDS werd
getrakteerd op een betoverend optreden van Aziza Brahim. Met haar mooie
zang, strakke percussie en ondersteund door haar wel erg getalenteerde
band werd er voor een onvergetelijke avond gezorgd.

Het optreden van Aziza Brahim begint met een solo nummer, ‘Aradana’.
Iedereen is muisstil terwijl haar stem en het geluid van de tabal, een
typisch Sahrawi percussie instrument die alleen door vrouwen wordt
bespeeld, door de zaal galmen. Het publiek luistert aandachtig en droomt
weg bij het beleven van de bedwelmende ritmes en melodieën.

Aziza Brahim (1976) groeide op in een Sahrawi vluchtelingenkamp in de
Westerse Sahara. Thema’s zoals verdriet, oorlog en politiek verzet komen
daarom ook vaak voor in haar muziek. Brahim is woonachtig in Barcelona
waar ze ook getrouwd is en een dochter heeft. Dat ze meertalig is blijkt
na enkele nummers wanneer Aziza een aankondiging in het Spaans doet en
eindigt met een “thank you” waardoor iedereen uiteindelijk wel snapt wat
ze bedoelt. Aziza zingt naast in het Hassaniya Arabisch ook nummers in
het Spaans zoals ‘Espejismos’ en ‘Manos Enemigas’.

Het merendeel van haar setlijst bestaat uit nummer van haar meest
recente album ‘Soutak’ uit 2013. Er zijn geen achtergrondkoortjes, maar
die worden ook niet gemist. Er is verder in het begin ook vrij weinig
interactie met het publiek. Ze oogt soms zelfs een beetje verlegen wat
ook wel iets toevoegt aan haar charme en authenticiteit. Het publiek mag
haar wel en iemand legt zelfs een witte roos voor haar neer.

Het is een mooi concert met een gevarieerd aanbod aan nummers. Uptempo
wisselt ze af met ballades en zelfs een beetje blues. Maar dan wel met
behoud van de aanstekelijke ritmes en percussie die duidelijk aanwezig
zijn in al haar nummers. De muziek van Aziza Brahim is een beetje te
vergelijken met die van Bombino, maar dan iets gepassioneerder.

Haar band bestaat uit voornamelijk Spaanse muzikanten en een Argentijn
op solo gitaar. De bandleden van Aziza zitten relaxt en lijken erg veel
lol te hebben, het heeft wel iets weg van een jazz ensemble. Iedereen
krijgt zijn beurt om uit te blinken in een wat te omschrijven is als een
erg gezellige jam. Wie goed luistert kan de flamenco ondertonen ook
waarderen en het duurt ook niet lang voordat het publiek enthousiast mee
begint te klappen.

Het begint steeds gezelliger te worden. Aziza Brahim zwaait met haar
handen om het publiek op de been te krijgen, maar het merendeel heeft
het niet door of durft het helaas niet. Tegen het einde van het optreden
wordt het publiek wel steeds fanatieker. Terwijl een deel aan tafel zit
te luisteren staat er ook een aantal mensen aan weerszijden van de zaal
dansend en gillend te genieten van het concert.

Na haar laatste nummer staat iedereen op en juicht een deel van het
publiek “otra otra” wat Spaans is voor “nog een nummer”, en zonder al
teveel geaarzel speelt de band nog een laatste nummer. Aziza zwaait weer
met haar handen en begint zelf ook te dansen waardoor het uiteindelijk
één groot feest wordt in GROUNDS.


http://3voor12.vpro.nl/lokaal/zuid-holland/nieuws/2014/Oktober/Concert-Aziza-Brahim-in-Grounds.html


 -----

Westelijke Sahara blijkt muzikale oase
Door Leendert van der Valk

20 oktober 2014


Aziza Brahim Gehoord: 18 okt, RASA Utrecht

Een sterk beeld: een gesluierde jonge vrouw in zwart/wit gewaad staat
achter een drum, ze slaat een eenvoudig ritme met haar blote handen. Ze
heeft gestifte lippen en mooi opgemaakte ogen. Haar handen steken uit
bewerkte kanten mouwen, onder haar gewaad glimmende pumps. Aziza Brahim
zingt een zuiver lied, met een stem gekweld door een hard verleden. Dan
valt de Spaanse band haar bij, bestaande uit vier mannen. Wat volgt zijn
nummers die hun oorsprong vinden in de Westelijke Sahara, Brahims
moederland dat door Marokko wordt geclaimd. Haar stem maakt het
woestijnland tot muzikale oase.

In het gitaarspel klinkt Andalusië door, in de drums soms Cuba, al wordt
de beat bepaald door de tabal, de traditionele drum. Wanneer de
groovende bas en percussie samenvallen in breaks, is het dansbare soul
uit Noord-Afrika. Het is onmogelijk om niet aan de Toeareg-sound te
denken die vooral bekend is uit Mali. Brahims album Soutak, dat
afgelopen jaar een van de best verkopende ‘world’-platen was, werd
geproduceerd door Chris Eckman die ook met de Toearegband Tamikrest
werkt. Hoe elegant ook, Brahim is een wat timide persoonlijkheid op het
podium, maar wanneer ze in de tweede helft van het concert uitleg geeft
bij haar nummers, wint het optreden aan diepte. De songs verhalen over
het Saharawi-volk dat streeft naar vrijheid en zelfbeschikking. Aan het
einde van het concert klinkt haar Arabische jubelroep steeds vaker en
loopt ze met een sierlijke zwaai heupwiegend het podium af.

http://www.nrc.nl/handelsblad/van/2014/oktober/20/westelijke-sahara-
blijkt-muzikale-oase-1429880