[Duurzaamlijst] Keizer zonder Kleren [recensie]

[ravage op antenna.nl]

Keizer zonder Kleren

De verhalen in de bundel De koe lacht nier meer zijn illustraties van  
de onvermijdelijke striptease van het dominante denken over  
ontwikkelingslanden, ontwikkelingssamenwerking, ontwikkelingshulp en  
de Nederlandse voortreffelijkheid.

Theo Ruyter weet waarover hij schrijft. Hij heeft zich al een jaar of  
veertig beziggehouden met ontwikkelingslanden en met wat wordt  
aangeduid als ontwikkelingssamenwerking en ontwikkelingshulp. Hij kent  
die zaken van binnen uit, omdat hij er in verschillende functies bij  
betrokken is geweest, in Nederland en in Afrika. Hij is er in de loop  
der jaren steeds kritischer over gaan schrijven.

Daarvan getuigt ook zijn jongste bundel artikelen en verhalen,  
verschenen onder de titel De koe lacht niet meer. Die koe komt op twee  
plaatsen in de bundel aan de orde. In het titelverhaal, een open brief  
aan zijn vrienden en collega's in Tsjaad, hekelt de schrijver een  
bedelaarsmentaliteit die de ontwikkelingshulp degradeert tot 'een  
melkkoe waaraan men zich naar hartelust te goed kan doen'. (pg.33)

Maar niet alleen hulpontvangers krijgen ervan langs, ook hulpgevers.  
Zij lijden, aldus de schrijver, aan hulpzucht. Die maakt de hulp tot  
'een heilige koe, die je nu eenmaal moet vereren'. (pg.174) Die  
verering staat in het teken van 'het merk Nederland' en van de  
belangen van de hulpgevers zelf. Dat zijn niet zozeer de  
exportbelangen van de Nederlandse economie, maar de belangen van de  
hulpindustrie, die 'goede sier maakt met de (melk)koe' (pg.156) en  
doorholt als een kip zonder kop. Dat komt niet omdat de dominee het  
gewonnen zou hebben van de koopman, maar omdat hulp geven een doel op  
zich zelf is geworden en hulpgevers daar wel bij varen.

lees verder:
  http://www.ravagedigitaal.org/2010/05/artikel.php