Speciale analyze, Mei 1999.
MSP
25-05-99
En dan iets dat ik niet kan nalaten
Roel van Duyn, lid van de groenen, toont precies de Nederlandse insteek met betrekking op de internationale politiek. 50 dagen na het begin van de oorlog, waarin verschillende Nederlanders zich al hebben af gevraagd waarom de Nederlandse schrijvers en intelligentia toch niets van zich laten horen, komt Roel van Duyn op de proppen met een verhaal over zijn vrienden in Kosovo. Onder het credo "op de dag dat Spresa vluchtte, ben ik lid van de NATO geworden", "het liefst ga ik er zelf op af" en "Er mag geen pauze komen in de oorlog tegen orthodoxe maniakken" slaat hij bij iedere gedachte een slag in de lucht, hopend dat hij iets zal raken. Hij wijst er zelfs op dat hij, als fractie voorzitter van de Amsterdamse groenen notabene, had aangedrongen op hulp van het westen voor de vertrapte Kosovaren.
Nee, in Nederland hoef je geen oppositie te verwachten. De regering kan rustig verder werken aan PR
praatjes en belastingreparaties. Het kan rustig struikelen over een onmogelijk correctief referendum,
beter dan onslagen worden door mismanagement bij een vliegramp of aangeklaagd worden voor
oorlogsmisdaden. De oorlog is al begonnen en vanaf nu ben je medestander, een taak die je zwijgend
kan vervullen, of tegenstander, een taak die je nooit kan volbrengen zonder je land, je familie, vrienden
en bekenden uit te dagen, te overuigen, te prikkelen, van onwetendheid te beschuldigen en zo verder.
Dan maar een Servier als een orthodoxe maniak bestempelen, als dat ons leven makkelijker maakt, dan
moet het maar.
Genadeloos slacht de ene gedachtengang de andere af. "We zijn al onderweg dus we moeten het ook
afmaken", is een veel gehoorde stelling die nogmaals alle alternatieven tegenhoudt. En hoe langer het
duurt voordat deze alternatieven ruimte krijgen des te moeilijker zullen ze zijn. Het is nu, na bijna twee
maanden, zo dat de enige alternatieven die nog beschikbaar zijn, radicaler zijn dan de Nato optie.
Onderweg naar een monocultuur waarin verschillende huidskleuren niet meer van belang zijn. Waarin
religie binnenskamers gehouden moet worden, waarin vrijheid alleen mogelijk is indien men aan de
regels van de markteconomie voldoet.
Ook een monocultuur die zal bepalen of andere gebieden daar van mee mogen profiteren of daar het
slachtoffer van worden. Een monocultuur die zal bepalen of een gebied, bijvoorbeeld zoals Hong
Kong, een free trade zone is of dat een gebied (bijvoorbeeld in de Tsjernobyl regio) een stortplaats is.
Een monocultuur beheerd door mono mensen. Pluriformiteit, spontaniteit en creatieviteit zijn meer dan
monddood gemaakt. Ze zijn afgeslacht en uit de culturele erfenis verdwenen.
Zie hier 'Fiction' vanuit een verdere toekomst, 'fiction' vanuit de andere kant gezien, de
verwezelijking van 'fiction' wat nu inmiddels bijna geschiedenis is.
En tegen die tijd zit Roel van Duyn allang in z'n eigen beschermde kamertje met inkomsten gegenereerd door argumenten die om uit te kotsen zijn, verzorgd door z'n zuster of dochter die dat ook alleen maar doet uit eigen sociale overwegingen en niet omdat Roel zo'n fijne vent is. Wellicht heeft een of andere frustraat hem gekielhaald, iets wat Roel, de dochter of zuster, en heel wat anderen de pijn van slinkse linke achterbaksheid zal doen onthouden. Van mijn kant zeg ik dan graag; 'Indien we Roel moeten kielhalen om onze mogelijkheden op vreedzame evolutie open te houden, dat moet dan maar'.
