MSP
28-01-2000

Geachte,

En dan? Hoe lang moeten dingen blijven duren? Hoe lang moet Sfor en de internationale gemeenschap in Bosnië blijven?
Misschien meer interessant is af te vragen aan welke voorwaarden voldaan moet worden, of nog beter, welke argumenten gebruikt moeten worden waaruit de keuzes en beslissingen voortvloeien.

Er wordt veel gesproken over ideologie en dat deze nog sterk aanwezig is in de westerse samenlevingen ook al is deze niet gedefinieerd en wordt dit in het algemeen vaak ontkend. In de Volkskrant stond in December een hele serie artikelen met betrekking hierop. Best wel interessant overigens om vele artikelen te bewaren die gepubliceerd en geschreven zijn met betrekking op deze millenniumwisseling. Ik herinner me Anet Bleich die weer bescheiden, alert en fantastisch was, maar er werd zo veel gepubliceerd dat het eigenlijk onmogelijk was om allemaal te lezen. Vele grote journalisten, wetenschappers, schrijvers hebben zich ingespannen iets op papier te zetten. Ook de politici deden hun best maar Big Bill kwam niet verder dan een ophemeling van zijn eigen moderne geschiedenis en weinige konden hem overtreffen. Een fenomeen waaruit blijkt dat ideologie, gekoppeld aan kultuurkenmerkende tijdesverschijnselen wel degelijk een grote rol speelt.
Anyway, het lijkt mij een prachtige collectie artikelen, geschreven binnen een betrekkelijk korte periode, geschreven door wijze mensen die trachten de toekomst onder woorden te brengen.
Het zou zo gepubliceerd kunnen worden (en indien iemand weet dat dit gebeurt is, op papier of op het web, aub informeer ons daarover).

Om de opmerking over 'welke argumenten gebruikt moeten worden' verder toe te lichten; op dit moment, Januarie 2000, wordt de keuze hoelang (Engelse) soldaten in Bosnië moeten blijven in de (Engelse) media gepresenteerd als een keuze van de politici met als headline: "vele landgenoten met kerst niet thuis".
Indien er werkelijk geklaagd werd had dat vast meer met de millenniumviering te maken en hoe dan ook, het heeft geen snars met Bosnië te maken, of met Kosovo, Oost Timor, Noord Ierland of Duitsland, andere landen waar Engeland legers gestationeerd heeft waar het op wil gaan bezuinigen.

Nu kun je je sowieso afvragen of ze werkelijk ooit zullen verdwijnen omdat ze bijvoorbeeld nog altijd in Duitsland aanwezig zijn, maar die kant van de discussie gaan we deze keer niet op.

Door dit faliekant eenzijdige argument wordt het lot van Bosnië mede bepaald en de (Engelse) bevolking wordt het belang van kerst ver boven het belang van 'de medemens die wij te hulp schieten' getoond.

Omdat het door de politici en wereldleiders niet duidelijk verteld wordt waar het naar toe moet met de wereld, zou je kunnen concluderen dat de nieuwe wereldorde nog aan het experimenteren is. Dat is aannemelijk en daar is ook redelijk makkelijk mee te leven. En hopelijk kan iedereen dat uiteindelijk zeggen.
Indien het kerstverlof van het personeel een bepalende factor wordt, haak ik echter af. En zo worden er constant vele vele argumenten gebruikt die het waarom van het wanneer volledig negeren, zodat zelfs de oprechte journalist een roepende in de woestijn wordt. (of beter gezegd; een roepende tijdens een bulderende storm, onhoorbaar, fanatiek edoch machteloos).

De dialoog moet worden uitgebreid met een derde factor. Een wereld senaat waarin onafhankelijke wetenschappers, NGO's, milieugroeperingen, gezondheidsorganisaties en dergelijke samenwerken om adviezen te geven, fiat uit te vaardigen, studies uit te voeren en zo voort. De schizofrene dialoog tussen politiek en business (en haar media) met haar vastgelopen ideeën moet doorbroken worden. En net als de blank - zwart verhouding of de man - vrouw verhoudingen, dit zal niet verdwijnen met een 'oplossing', een oplosmiddel. Verandering komt alleen indien er anders gedacht wordt.
Een derde weg. Me dunkt dat Kok, Blair en Schroder deze term botweg gejat hebben en veranderd hebben naar eigen goeddunken, gelijk vele voorgaande heersers cultuur historische symbolen en termen voor eigen gebruik hebben aangepast.

De WTO meeting in Seattle heeft o.a. duidelijk gemaakt dat er grote bezorgdheid heerst onder een groot deel van het publiek in de landen die nu (nog) het meest profiteren van de wereldse verhoudingen.
Deze mensen wensen duurzaamheid in een vredelievende maatschappij. Het lijkt mij dat wij niets anders kunnen doen dan in herhaling vallen en dit van de daken te blijven schreeuwen.

Schreeuwt U gerust mee.