Ik heb mijn liefsten laten heengaan
Zij zijn sinds lang uiteengedreven
Nu is mijn hart voor altijd eenzaam
Ook de natuur zal eenzaam blijven

Hier zitten wij dan met ons beiden
Het bos is leeg en uitgestorven
Als in het lied gaan alle paden
Dicht onder plantengroei verborgen

Wij voelen ons geheel omgeven
Door trieste balken, droeve wanden
In plaatsd e hindernis te nemen
Gaan wij graag openlijk ten gronde

Wij zitten aan en na het eten
Ga jij borduren ga ik lezen
En ‘s morgens vroeg zijn wij vergeten
Wanneer wij ophielden met kussen

O blad’ren, val met groter weelde
En zorgelozer. Schenk de kwade
Met gal van gister halfgevulde
Beker met droefheid vol van ‘t heden

Genegenheid, geluk, vervoering!
Kom, laat ons onvervaard beminnen!
Begraaf jezelf in herfstrumoeren!
Blijf rustig of verlies je zinnen!

Zoals de bomen zich ontkleden
Laat jij je uit je kleren glijden
Wanneer je bij mij komt, tevreden
In je peignoir van groene zijde

Je bent het goede in het noodlot
Als ziekte mooier is dan leven
En moed de wortel is van schoonheid
Dat heeft ons tot elkaar gedreven