AMIR TELIBECIREVIC LUNJO: TAKE HASH, DRINK BEER

"Een bierdrinkende club met loopproblemen', is een van de betere, uit de vele manieren om de status van de internationale club, of beweging, genaamd 'Hash Harriers', te omschrijven, volgens de leden van de club. Hier volgt wie zij zijn, wat ze zijn, wat ze willen, wat zij verder naast bier nog drinken en hoe zij een paar jaar geleden in Sarajevo terecht kwamen.
De inwones van Sarajevo zijn tot op zekere hoogte al gewend aan een na-oorlogse invasie van verschillende religieuze secten, cults, vluchtelingen, Chineze zwarthandelaren, organisaties en andere vreemdelingen. Velen zullen hetzelfde denken over de Hash Harriers; weer zo een religieuze of politieke groep van onafhankelijke idealisten, die mensen bekeren en de wereld redden. Zelfs de auteur van deze collumn had soortgelijke ideeen totdat hij eens met hen ging lopen. Daarna waren de vooroordelen aan de kant gezet; deze groep heeft niets met religie noch met politiek te maken maar zijn vooral bezig met een gezellige tijd te maken en grappen maken. Om iedere theorie over deze groep te omzeilen, vanwege hun naam hash, wat vele mensen doet denken aan hashjisj, het moet altijd gezegd worden; deze groep heeft niets met drugs te maken. Hash is een oud brits dialect voor goedkoop eten en drinken. De Hash House Harriers, als club, is opgericht in de dertiger jaren in Kuala Lampur, Malaysie. Enkele britse jongens die daar werkten hebben de club opgericht. Zij deden dit met het idee van ontspanning en zij wilde zo veel als mogelijk mensen erbij betrekken om gezamenlijk te rennen. Om misverstanden te voorkomen, het niet een of andere atletiekclub of zoiets. Ze rennen niet voor een goede gezondheid maar voor goeie lol en ontspanning. Verder feesten gebeurt na het rennen en bestaat voornamelijk uit bier drinken. Hier slaat de eerste regel van dit artikel ook op want als de WC te ver is dan hebben zij die teveel gedronken hebben een renprobleem. Na verloop van tijd heeft de groep zich over de gehele wereld verspreid, in vele landen. Hun regels voor het rennen en het drinken zijn over het algemeen overal hetzelfde. Maar de regels zijn niet zo strikt dus Hashers zeggen graag dat er geen regels zijn. Iedereen is welkom om te participeren. Zij hebben geen beperkingen gebaseerd op ras, nationaliteit, religie, sex, sociale of politieke achtergrond of generatie. Het is heel eenvouding om je aan te sluiten, zo ook om hen weer te verlaten. Er is geen clubkaart of leden lijst. Als iemand mee wil doen maar om een of andere reden problemen heeft met rennen dan zijn er alternatieven mogelijk, zoals wandelen.
Hashers hebben een of twee keer in de week een bijeenkomst en dan zij splitsen zich in twee groepen, een rengroep en een wandelgroep. Normaal gesproken maken zij een afspraak wie de volgende keer de groepen gaan leiden. Iedere keer kiezen zij een andere route om re rennen en te wandelen. Voor de start lopen enkele van hen al de voorgestelde route en met een krijtje worden aanwijzingen over de route op muren en straten geschreven. Deze merkeringen dienen om de lopers te informeren over de route, om hen te waarschuwen als ze verkeert gaan, om linksaf, rechtsaf, naar boven of naar beneden te gaan. Dat kan wel eens problematisch zijn als het regent maar dat zal ze niet stoppen. Na het rennen en wandelen komen ze bijelkaar bij het startpunt. Vandaar uit gaan zij naar een favoriete bar en 'hit the beer'. Omdat er geen strikte regels zijn, kan iedereen die iets anders wil drinken, iets anders bestellen. Wie betaald dat allemaal? Iedereen betaalt. Bijvoorbeeld bij de Hash Harriers in Sarajevo geeft iedereen 10 DM aan de coordinator van de dag voordat ze beginnen en dit geld wordt dan naderhand opgedronken. Nu is het allemaal niet zo simpel als het er uit ziet, er zij een aantal ceremoniële bijkomstigheden. Bijvoorbeeld moeten alle leden een bijnaam hebben en ook zo genoemd worden door de anderen in de groep. Bijnamen zijn meestal gerelateerd aan sexuele karakteristieken van het lid. Alle bijnamen zijn in het engels evenals de voertaal in de groep. Dit kan misschien enkele mensen die niet zo goed engels spreken ontmoedigen lid te worden van de club maar de club in Sarajevo heeft al enkele Bosnische leden dus dat kan helpen. Wie een Hash bijnaam wilt hebben moet eerst door een ceremoniëel proces. Men moet op de knieën gaan zitten voor de anderen en een bier uit het grootste glas beschikbaar, in een teug leegdrinken. Indien je deze niet in een keer leeg drinkt krijg je wat er over is over je hoofd uitgegoten. Zo wordt je lid en krijg je je bijnaam. Bijnamen zoals 'Ball crusher' (Ballentrapper), 'Bottoms up' (van Ondersteboven) en Mr. Bitch (meneer kutwijf) spreken voor zichzelf. Tijdens het rennen en wandelen is het niet toegestaan een winkel in te gaan om drank of sigaretten te kopen. In dat geval zijn er 'straffen' voor hen die de regels overtreden zoals; men 'moet' een (of twee of drie) snelle bier drinken terwijl men voor de groep staat. Vanwege dergelijke 'straffen ' houden vele leden ervan om de regels te overtreden. Tijdens het drinkgedeelte kijkt men of iemand spliksplinter nieuwe schoenen draagt. In dat geval moet men een wijn drinken uit de nieuwe schoen. Indien men weigert wordt men de gehele tijd gepest. Het is niet toegestaan te drinken voordat de introspeech van de coordinator van de dag geweest is. Indien je dat wel doet krijg je een por van een vrouw die er op toeziet dat dit niet gebeurt en zij zal je vriendelijk doch dringend vragen even te wachten.
De Hashers zingen luid de gehele tijd omdat zij een heleboel korten liedjes kennen, liedjes met verwijzingen naar allerlei sexuele handelingen en dergelijke. Sommige liedjes zijn overgenomen van de voetbalvandalen die in de stadion zingen.
Hier is een van vele:
Geef ons een lied.
En zing, jij eikel, zing!
En als je niet zingt.
Toon ons dan je ding.
We willen je oude vieze ding niet zien.
Dus zing, eikel, zing!
Er is ook een Hash hymne die naast de tekst ook choreografie omvat, tijdens het zingen moet je speciale bewegingen met je handen maken. Hoe past de Hash Harriers in het dagelijkse leven in Sarajevo? Tot nu toe goed genoeg. De mensen in Sarajevo zijn gewend om anderen door de stad te zien rennen, meestal SFOR soldaten. Maar anders dan SFOR en Navo types, rennen hashers niet alleen in parken en andere plaatsen waar dat makkelijk kan, maar overal. Omdat de route iedere keer anders is rennen zij soms door de sleile smalle straatjes van het oude centrum, soms op en rond de heuvels aan de rand van de stad. Paatsen die niet voor rennen gemaakt zijn. Daarom dat voorbijgangers ook wel eens denken dat deze groep er een beetje vreemd uitzien. Evenzo met de wandelaars, vooral als zij de weg kwijtraken. Eenmaal toen zij op de heuvel bij Pofalici waren, waren er enkele pubers die een paar mooie vrouwelijke hashers pestte. Een van de pubers zei: 'Kom met mij meisje, ik heb een speciale kaart in het geval je verdwaald.' Maar in de groep waren alleen maar internationalen (buiten de auteur van deze collumn), dus zij konden hem niet verstaan, noch pretenderen dat te doen. De rennende groep is vooral interessant voor kinderen en straathonden. Kinderen vinden het fijn om tegen hen te schreeuwen. Dingen zoals: 'een, twee, een, twee, Let's go Let's go, een beetje sneller, kom op!'.
Bosniers als volk is niet een rennend volk. Zij zijn niet gek van atletiek en andere sportactiviteiten zoals dit. Het is zeldzaam om een Bosniër zomaar wat te zien rennen, voor plezier of gezondheid. En als er Bosniërs zijn die rennen dan zijn het leden van een teamsport, wellicht een club of een nationaal team en zij zijn midden in hun training, of ze moeten de bus of de tram halen.
Tijdens de oorlog en de omslingeling waren Sarajevans genoodzaakt voor hun leven te rennen vanwege de vele sluipschutters die op de stad schoten, en vandaar misschien hebben ze soort trauma tegen teveel rennen, wie weet. Maar Bosniërs zijn gewend veel te lopen dus zij kunnen assimileren bij de Hash wandelgroep. Omdat lokale mensen geen reet geven om rennen kijken zij liever de Hashers vanuit hun tuintje of achterplaats terwijl ze op de worst kauwen, een salade eten en ondertussen een bier drinken of een goed glas rakija. Misschien beschouwen zij de renners als gekken.
In de Hash harriers club Sarajevo zijn zelfs medewerkers van ambassades. Zij nemen hun kinderen mee om hen bij dergelijke activiteiten te betrekken. Dat ziet er allemaal als een spel uit voor de kinderen en daarom maken zij nog meer kabaal dan normaal, en de voorbijgangers bemerken dat. Een Amerikaanse jongen werd er zelfs op gewezen, door een oudere vrouw, dat hij op zijn gedrag moest letten omdat hij zijn land representeerde aan de lokale mensen.
Sarajevo Hash Harriers zijn van plan hun activiteiten uit te breiden. Zij zouden graag de mensen in de buurten willen motiveren waar veel vuil en afvbal ligt, om deze, gezamenlijk met hen, te verwijderen. Hashers kunnen zelfs nieuwe vuilnisbakken doneren. Alle leden van Hash Harriers werken op een goede posities en hebben een goede auto (UN, OSCE, ambassades, NGO's, etcetera)
Uiteraard hebben zij geen moeite met nieuwe leden. Zij zijn allen aardig en vriedelijk. Ze zullen zelfs een arme sloeber zonder werk en zonder geld accepteren als hij mee zou willen lopen. Zij zullen een dergelijk persoon hulp aanbieden. Zij pesten nieuwkomers heel vriendelijk door hen 'maagd' te noemen. Maar ze hebben een goede tijd en iedereen die geintereseerd is kan de charmante zweedse dame Eva contacteren die een van de voornaamste Sarajevo contactpersonen is.
Contact Eva (die misschien wel op zoek is naar haar Adam) en zij zal je informeren waar en wanneer de Hashers bijeenkomen. iN Ieder geval, in Sarajevo.

Proost