De Dames van Stoetwegen
De lotgevallen van twee zusjes
Foto's en tekst: Boyd Noorda

Mimi van Stoetwegen   Loeloe van Stoetwegen	Wij kregen de dames 11 maanden geleden, uit het knaagdierenasiel. Erg lieve tamme ratjes, de gezusters Mimi en Loeloe van Stoetwegen. Ze hadden een goed onderdak nodig. Mimi had slechte longetjes, piepte en knorde haast als een cavia, nieste vaak, maar had nog volop lucht en was zeer actief. Loeloe was blind aan haar rechter oog en daardoor wat voorzichtiger. Ze knapten op en voelden zich erg thuis als nieuwe gezinsleden. Ze pikten soms elkaars lekkere hapjes, maar als het er op aan komt waren ze zeer saamhorig en sociaal. Hun zwakke gezondheid bleef hen parten spelen en ze bezochten in hun korte leven vaak de dierenarts. Zoals wij later hoorden, hebben alle tamme ratjes een 'ingebouwde' slechte gezondheid. Mimi van Stoetwegen stierf 6 november 2000 rond 20:45. Ze kwam net terug van de dierenarts, die verheugd was over het genezen (onderdrukt met anti-biotica) van een weer opspelende ontsteking achter bij haar billetjes. Echt ongerust (na het maken van een foto op ons verzoek) was hij juist over haar zus Loeloe. Het gezwel in Loeloe's buik (waar hij eerder veel pus uit gehaald had) was groter geworden. Ze kreeg dezelfde antibiotica als haar zus, maar dat hielp haar niet. Een grote tumor: liefst deze week nog opereren, als we die keus maken (want overleeft ze het?). Ik vroeg na het maken van de rontgenfoto van Loeloe speciaal aandacht voor de uitgeputheid en ademnood van Mimi. Ze piepte alleen nog zachtjes en nieste niet meer (wat haar altijd opluchtte). Hij luisterde naar haar longetjes en voorspelde dat die haar op den duur fataal zouden worden, maar schatte haar situatie niet acuut in.
	Na thuiskomst verergerde Mimi's ademnood. Ze was slap als een vaatdoek, klampte me soms in een uiterste krachtsinspanning vast om daarna weer half stikkend in m'n handen te vallen. Kamilledamp hielp nauwelijks, wel wilde ze drinken, wat niet verlichte. Ook helpen met ademen (massage) hielp nauwelijks. Terwijl wij ons haastig in onze jas hesen, opnieuw op weg naar de dierenarts, stierf Mimi onder de kapstok, een uur na het dierenartsbezoek, bij haar zus in het reiskooitje. Een vreselijke doodstrijd, ze wilde leven, maar stikte eenvoudig, haar longetjes van binnen vastgeplakt.
	Loeloe weet het. We hebben Mimi even bij haar in de kooi gelegd. Later heb ik haar bij me op schoot haar dode zus laten onderzoeken. Ze is inmiddels zelf stekeblind, ze moet uit geuren en het ontbreken van warmte en reactie opmaken wat er aan de hand is. Ze is erg moe (de enerverende reis naar de dierenarts, zelf uitgebreid onderzocht) maar kan niet slapen. Het slaaphokje is koud zonder Mimi als dekentje en ze hoopt toch dat ze nog komt. Net als vroeger fatsoeneert ze het papiersnippers-bedje in het slaaphokje; ruimte voor twee. Pas de volgende middag valt ze alleen in slaap. 's Avonds verkent ze alle plekjes waar ze samen waren. "Mimi, ik ruik je, waar ben je?" Loeloe zelf moet snel geopereerd, voordat het gezwel haar spijsvertering afknelt. Maar overleeft ze de operatie en brengt dat wel genezing? En wil ze nog, blind geworden en nu ook alleen? Vroeger, toen ze nog kon zien en sterk was, verdedigde Loeloe haar kwetsbare zus als de kat te dicht bij kwam. Tegenwoordig moest Mimi, zelf een roekeloze waaghals, haar blinde zus leiden door ons huis. Loeloe zou nieuw gezelschap kunnen krijgen. De kans dat het klikt met een nieuwe soortgenoot is normaal 50%. Maar Mimi en Loeloe waren sinds hun geboorte samen. Loeloe is blind en hangt een langzame dood of levensgevaarlijke operatie boven het hoofd. En mag je haar nieuwe vriend of vriendin daarmee opzadelen?
	Mimi en Loeloe zijn de huisdiertjes van m'n 10-jarige dochter. Ze is verliefd op ze, ze heeft ze gered uit het asiel, vlak voor Kerstmis 1999. Loeloe was net helemaal blind geworden. Nu kwam ze thuis van de dierenarts met de opgave te beslissen over leven en dood voor Loeloe. Een half uur later stierf Mimi. Tamme ratjes zijn vreselijk lief, trouw en slim, vooral als je ze stimuleert. Maar slechts weinigen sterven een normale, natuurlijke dood. Deze ratjes zijn een 'spin-off' product van de proefdieren- industrie. Ze zijn speciaal gefokt om vatbaar te zijn voor allerlei afgrijselijke ziekten, voor geneeskundig 'onderzoek'. Ze zijn ook te koop in elke dierenwinkel, als huisdier voor kinderen. De proefdieren-industrie speelt god. En maakt vervolgens haar bedoeld defecte producten ook schaamteloos te gelde als huisdier, ten koste van talloze kinderzieltjes en enorm dierenleed. 8 november 2000

Mimi van Stoetwegen 6 november 2000
 

Loeloe van Stoetwegen 16 november 2000

Tien dagen hebben we geprobeerd Loeloe weer wat lol in het leven te geven. "Loeloe, wil je nog verder?" Alle extra aandacht werd wel gewaardeerd, maar ze had toch iets van "laat mij maar".
Uit zichzelf ondernam ze steeds minder en zonderde zich af door weg te kruipen. Ze barricadeerde het slaaphuisje en kwam er uit zichzelf nauwelijks meer uit. Het gezwel bleef groeien, waardoor ze kortademig werd, minder kon eten en vermagerde. Voordat ze echt problemen en pijn kreeg, hebben we haar een zachte dood gegund. Na een feestelijk maal (met haar favoriete hapje: een stukje ijslollie met chocolade en nootjes), is ze rond 13:30 vredig ingeslapen in m'n armen.
Mimi, we hadden jou dat ook zo gegund, vergeef ons.

16 november 2000